سفرنامه ای از خودم (قسمت پایانی)

چهارشنبه, ۵ تیر ۱۳۹۲، ۰۴:۰۶ ب.ظ

بسم الله الرحمان الرحیم

سلام

در راه همسرم تماس گرفت که کجایی و چه می کنی که به دروغ گفتم نور هستم! و جایت خالی و شب را هم احتمالا میمانم و جایی برو تا تنها نباشی ولی در فشم بودم و با سرعت به سمت خانه ی دوست حرکت می کردم. شیرینی صدای کسی که انتظارش را نداری شاید از شیرین ترین شیرینیها باشد که خدا روزی مدام مان قرار دهدش. خلاصه آمدم و به اتوبان بابایی رسیدم و بعد هم امام علی و بعد هم سبلان و بعد هم دماوند و درب خانه و تغییر صدا و کمک خواستن از همسرم به عنوان فقیری در راه مانده... خیل حال داد چون تا سه بند از مکالمه متوجه نشد! دلسوزی کرد و عذر خواهی ولی در بند چهارم که شک کرد و خنده اش از آیفون به گوش رسید من هم بند آبدادم و خود را از راه آیفون به درون بغلش پرت کردم.

راستی چقدر خوب است که آیفون مان تصویری نیست.

سفر خوبی بود در کل
و در دنیا کلا این گونه است که تا چیزی را از دست ندهی چیزی بدست نمی آوری.

راستی طول سفر از میدان ولیعصر تا خانه خودم 534 کیلومتر شد و زمان سفر 28 ساعت. در این سفر برف سال قبل را لمس کردم که در شمشک هنوز مردانه نفس می کشید و زنده بود. زیر آفتاب کنار دریا برنزه شدم و در مه بعد از تونل کندوان یخ زدم و کور شدم و از جنگل زیبا و آبشارهای فراوان جاده سه هزار بهرمند شدم.
این ایران ماست از دمای 40 درجه کف خیابان های تهران تا دمای 3 الی 4 درجه سیاه بیشه و خنکای شمال همراه با اندکی شرج و یه عالمه آفتاب، از صدای بوق و بوی گند دود گازوئیل تا صداب بلبل و جیغ عقاب و بوی خوش گلِ محمدیِ وحشیِ کوهی.