پاسخ:
نه من زیاد از این جماعت خوردم و تاریخ هم همینطور
روشنفکر میشه لنین میشه هیتلر میشه چنگیز میشه ملکم خان میشه و قص علی هذا کسایی که به قول قرآن میخوان زمین رو اصلاح کنن
بگذریم...
بعدا تجربه چیزای دیگه ای رو هم بهتون ثابت میکنه ... زیاد با تجربتون خوش نباشین.
آدم باید به نظر همه در حد این که خودشون بهش عمل کنن احترام بذاره و البته صاحب هر فکری هم باید اینقدر فهیم باشه که بدونه چیزی که فهمیده ممکنه غلط باشه و از همه ی اینها مهم تر اینه که اگه کسی از آدم نقد کرد. آدم باید فکر کنه و اگر اون نقد وارد بود بپذیره و اصلاح کنه خودش رو و اگر وارد ندونستش تشکر کنه از اینکه محروم نمونده از شنیدن یه نظر مخالف.
حقیقت یک چیز و اگر دو چیز با هم مخالف باشن یا جفتشون غلط هستن یا یکی شون این رو مطمئن باشید. یا اگر بیان بهتری دارید میشنوم
در مورد نقص مکاتی هم درست می گید و همینطوره و توجه داشته باشید که وقتی میگید در جایی درست میگه و در جای دیگه می لنگه یعنی تو اونجایی که درست میگه دریگه درست دومی وجود نداره و تو اونجایی که میلنگه یعنی درست نمیگه
بله آزاد اندیشی یعنی همین که آدم دگم نباشه و اگه قسمتی از حقیقت رو تو مجموعه ی فکریش داشت تمام فکر و اندیشه و تربیت و ووو رو درست ندونه و آماده ی اصلاح ضعفها و نادرستیهای اندیشه و روش و تصمیم و فهمش باشه
و این رو برای همیشه داشته باشه
حضرت ابراهیم برای تقلید عالیه تو این حوزه
بدون هیچ گونه خوشونت
انی لا احب الافلین
از روشنفکرا باید ترسید. در صورتی که بهشون هم نیازه. روشنفکری که سرش پایین باشه و سینه ی خودش رو نگاه کنه عالیه و اونی که سرش بالا باشه و مردم رو نگاه کنه خطرناک
با این همه فاصله ی چندکیلومتری،
میشه فهمید که ناراحت شدین و به دل گرفتین...
به همین دکمه ی اینتر قسم!!!
به همین سوی چراغ اینترنت قسم!!!
یه نفر رو می شناسم که تا توی بحث عصبانی و کلافه میشه و دیگه حوصله نداره ادامه بده،میگه: تو راست میگی!!!
دوست ندارم این آدما رو...به نظرم اینکه بگه من دیگه نمیخوام بحث کنم،بهتر از اینه که این حرف رو بزنه و طرف مقابلش رو بچه فرض کنه...این یه عقب نشینیه...
توی بحث یه وقتایی دوطرف اونقدر کلافه میشن که باهم دعوا می کنن!!! صداشون رو بلند می کنن...اما فرداش دوباره با مهربانی و لبخند باهم مواجه میشن...و افتخار می کنن که رقیب سرسختی دارن...افتخار می کنن که دست شون پُره برای بحث کردن...که هر دو حرفی برای گفتن دارن و می تونن خیلی جدی و عمیق درباره مسائل مختلف صحبت کنن...توی عمرم فقط دوتا از استادهام رو دیدم که اینجوری بودن... :)
در واقع اینا هستن که باعث رشد همدیگه میشن...شاید گاهی با هم تند بشن و حتی دیگران رو بترسونن،اما ته دل شون برای همدیگه ارزش و احترام زیادی قائل اند...
امیدوارم که ما هم این گونه باشیم...اینو هم به خودم میگم،هم به شما...مطمئن باشین اگه باهاتون مشکلی داشتم هرگز وقت و انرژی ام رو صرف این بحث ها نمی کردم!!! چون آدم باید برای خودش ارزش قائل باشه...باید جایی بذر بپاشی که ثمر بده و بشه چیزی ازش برداشت کرد...تلخی و تندی زبان من رو ببخشید؛ بهتر از شیرینی زبان چاپلوس هاست...من آدم رکی هستم و فقط از کسی که احمق باشه تعریف بی جا میکنم!!! قطعا" شما رو آدم با جنبه ای دیدم...
:)
@-----}--------